Supermasywna czarna dziura w centrum naszej galaktyki

Obraz supermasywnej czarnej dziury Sagittarius A w centrum Drogi Mlecznej obiegł w maju tego roku niemalże cały świat. Sensacyjne badanie naukowców z Event Horizon Telescope dostarczyło ludzkości wielu informacji na temat funkcjonowania tego typu obiektów. To ważny krok dla astronomii.

Czym jest czarna dziura?

Czarna dziura to obszar, w którym występuje potężna siła grawitacji niepozwalająca uciec nie tylko materii, ale również światłu. Aby mogła powstać, w przestrzeni musi zgromadzić się bardzo duża masa o małej objętości. Granica czarnej dziury nazywana jest przez astrologów horyzontem zdarzeń.

Według badaczy wyróżniamy 2 rodzaje czarnych dziur:

• o masach gwiazdowych,
• o masach milionów, a nawet miliardów mas Słońca – tzw. czarne dziury supermasywne.

Potwierdzenie istnienia czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej

Podejrzenia dotyczące istnienia supermasywnej czarnej dziury w naszej galaktyce istniały od dawna. Dopiero zaprezentowane niedawno zdjęcia stały się potwierdzeniem istnienia zjawiska w centrum Drogi Mlecznej. Na uzyskanych grafikach widoczny jest cień czarnej dziury oraz jasny pierścień usytuowany obok horyzontu zdarzeń.

Otrzymany obraz czarnej dziury jest wynikiem analizy danych z obserwatoriów radiowych współpracujących w ramach projektu Teleskop Horyzontu Zdarzeń (EHT). Naukowcy nie kryją zdumienia, że rozmiar pierścienia czarnej dziury tak dobrze pokrywa się z przewidywaniami wyliczonymi z teorii względności Einsteina.

Zdaniem astrologów wyniki badań poprawiły znacznie zrozumienie zdarzeń w centrum naszej galaktyki. Co więcej, pozwoliły lepiej przyjrzeć się interakcjom czarnej dziury z otoczeniem.

Polski mianownik w odkryciu Event Horizon Telescope

W badaniach nad czarną dziurą brało udział przeszło 300 naukowców z 80 instytutów z całego świata. Wśród badaczy znalazło się też dwóch Polaków. Prof. Monika Mościbrodzka z Radboud University w Nijmegen w Holandii była zaangażowana w tworzenie teorii związanej z publikacjami. Natomiast dr Maciej Wielgus z Max Planck Institute for Radioastronomy w Bonn uczestniczył w przetwarzaniu uzyskanych danych.